SKÁLD.IS

Við vegg tímans

Út er komin ljóðabókin ,,Við vegg tímans" eftir hjúkrunarfræðinginn og skáldið Margréti Gísladóttur. Margrét yrki hér falleg ljóð um náttúruna. Stillir mannfólkinu upp við hlið hennar og spyr óþægilegrar spurninga.                                           

Á bókarkápu kemur fram að Margrét hefur starfað í heilbrigðiskerfinu til fjölda ára og einnig við kennslu og rannsóknir en hún er geðhjúkrunar- og fjölskyldufræðingur. Meðfram því hefur hún skrifað ljóð en hugðarefnin hafa verið áskoranir sem einstaklingurinn stendur frammi fyrir, bæði í nærumhverfi og á heimsvísu. Í mörgum ljóðanna er fjallað um ýmis viðhorf sem hafa afgerandi áhrif á mannlegt samfélag. Jafnframt hefur heimur náttúrunnar fangað hugann og samtvinnast yrkisefnum bókarinnar. 

Ljóðin eru eins og vel meitlaðar höggmyndir. Þar eru engin óþarfa orð sem flækja fyrir. Við skiljum viðhorf Margrétar til lífsins og ekki síst hennar fallegu hugsanir. Hún gefur okkar eigin hugmyndum um veruleikann nýja sýn, bætir við annarri hlið ef svo má segja sem kannski voru bara ekki margar þegar uppi var staðið. Í ljóðinu ,,Samblöndun" á bls. 62 er henni umhugað um innflytjendur, fólk sem valið hefur að koma hingað til lands í leit að betri lífi. Hvað getum við svo lengi gengið á gjafir náttúrunnar, Í ljóðinu Móður jarðar er Margrét að velta fyrir sér hvort við göngum með jörð eða hvort við göngum á hana? Hvað með nútíminn og Veraldarvefinn?

Ávextir streymdu til landsins

í skipulögðu ferli

grænmetið gaf ekkert eftir

varla nöfn á allt góssið

í orðaforða landans

og korn sem þurfti að baka

nýjar uppskriftir

 

Getum við meðtekið nýja sendingu

fólks með nýja tungu,

siði í mat, samskiptum

 

Frá jörðinni sem

fæðir fólk sem gefur,

mettar

 

Móðir

 

Ó þú móðir mín jörð

Ég sé þig í trjánum, teygja þig mót sólu

            í tungli sem speglast í lygnu vatni

            fjalli er fæðir gróður

            og fugli að tína orma

 

            þegar sjórinn færir fisk

            fossinn kraft

 

og lækur syngur þér óð

Var það tálsýn eða mynd?

Hverjir ganga með þér?

            Hverjir á þér?

 

Veraldarvefur

 

Skógurinn lagðist yfir höfuð og herðar,

fletti hugsunum lag fyrir lag, óf

silkiþráð gróðurs úr belti minninga

meðan fiðla náttúru strengdi heit háþróaðara tóna

alheims og köngluló spann vef velsældar,

gáskafull með væntingar í maganum.

 

Hlóðst upp ómur af sagnabrotum

þegar náttúran brýndi rödd sína svo allir heyrðu

og enginn komst hjá að túlka, þó hver fyrir sig

 

Sumir í skelfingu óttuðust um stöðu sína,

frelsinu afsalað

söfnuðu í skyndingu minningasprekum,

hlupu með rándýrum,

tróðu slóð sína öðrum að feta en tekin upp af vindum

 

Þegar vegir velsældar vörðuðu þyngdarlausa þræði,

hrundu múrar landa, manna,

svo æpandi auðnin í hjartanu blæddi án afláts

 

En hviðurnar léku við trén, húsin og

þráðirnir sigunets náttúru fóru á kreik

og kölluðu til löngunar

 

Við eigum að endurskoða hlutverk okkar hér á jörðu, taka tillit, fara að gefa. Í ljóðinu Vænting er Margrét að fjalla um það sem stöðugt kemur á óvart í lífinu og óvissunni sem því fylgir og af henni megum við læra. Verum æðrulaus þegar forsendur lífsins breytist.

Vænting

 

Óvissan kennir þér

að taka því sem kemur, því sem fer

því sem er

 

Breyta forsendum

ferðar í dropa fjalla

straumi foss

i faðmi lands

 

Þegar hugur genginn hamri

tekinn í hyl

greyptur í tón fugls

 

Með því sem varir

á leið

sem tjáir kyrrð

Ljóðin hennar Margrétar sitja eftir við lesturinn og manni langar helst til að kíkja á þau aftur og aftur, finna góðu tilfinninguna sem þau veita og skilja boðskapinn til hlítar í hverju og einu þeirra. Þessa bók vil ég eiga. Við vegg tímans er kærkomin gjöf sem Margrét hefur gefið frá sér og allir ættu að eiga.