Æskan mín - Halla Eyjólfsdóttir
Ljóð vikunnar að þessu sinni er eftir Höllu Eyjólfsdóttur frá Laugabóli (1866-1937).
Æskan mín
Mín æska var einfaldur draumur,
sem aflvana barðist við þrána,
og þráin var þessi að mega
hjá þrotlausa brunninum sitja,
hjá brunninum ástar og unaðs
í alsælum fegurðarljóma,
en leiðin til hans var mér lokuð
og lykilinn hafði ég ekki.
En daglega sá ég til sólar
í síungu voninni minni,
hún sendi mér glóandi geisla,
er gagnóku sálina ungu
og hugurinn fylltist af friði,
af fögnuði þrútnaði hjartað,
og andinn, sem funaði af fjöri
mér framtíðarkastala byggði.
Ó, þá voru dýrðlegir draumar,
er dagarnir komu og fóru
og allir með eitthvað er gladdi,
þó aðeins í hillingum fjarri.
Ég ætlaði, ætlaði þangað,
en eitthvað á veginum tafði,
uns æskan mín fluglétt sem fuglinn
var farin, og skildi mig eftir.
Í leiðslu mig bar þá að brunni
og bergja ég vildi sem fleiri,
er lyst sína úr lífæð hans teygja
og logandi þorstanum svala,
en hann var svo hár og svo djúpur,
ég hafði ekki ráð á þeim veigum,
því krýp ég við lindina litlu,
er ljómandi kvöldsólin hnígur.