ODDNÝ KRISTJÁNSDÓTTIR
Þann 3. september voru liðin 113 ár frá fæðingu okkar nýjast meðlim í skáldatalinu. Ekki seinna vænna. Ljóðakonan Oddný Kristjánsdóttir var gott skáld með puttann á púlsinum á sinn skáldlega máta. Það er gott að lesa ljóðin hennar. Ljóð sem ort voru fyrir margt löngu og tíðarandinn allt annar þá en hann er í dag. Samt allir að glíma við sömu lífsgátuna bara í annarri mynd. Þetta gamla eins og vinnubrög forfeðranna hefur glatast með tilkomu tækninnar og manni finnst einhvernveginn svo stutt síðan.
Mér líður vel við lesturinn, orðin eru vel til höfð, snyrtileg, svona eins og þau séu á leiðinni á fögnuð. Fornleg myndi margir segja en ljóðin eru fjölbreytt að formi, bundin sem óbundin en alltaf ljóðræn. ,,Tíni ég saman tárin mín/ tygja fákinn hvíta/máninn hátt á himni skín/hrímfölur að líta" kunnulegt stef sem hún notast við á fallegan máta. ,,Það sem lífið lagði á borð/látum rölta fetið/hugsun, tillit, atlot orð/allt er geymt og metið" Oddný er lagin við að koma lífsspeki sinni frá sér og þannig eiga ljóða að vera. Það sem lífið lagði á borð er myndræn sýn því gnægðir þær sem lífið hefur upp á að bjóða þurfum við að þakka fyrir. Þegar við grátum yfir því að íslenskan sé fátækari, orðaforða ábótavant og almenn hnignun málsins þá erum við að tala um þetta, gjáin á milli þess gamla og þess nýja er oft of djúp. Látum því börnin okkar lesa gömul ljóð, lesum þau sjálf og efltum þannig orðaforða þeirra með okkar fallega, einstaka, ylhýra, kjarnyrta máli.
VIÐ FLJÓTIÐ
VOTABANDS - LIMRUR