SKÁLD.IS

ÁTTASKIL

Fyrir nokkrum dögum kom út ljóðabók eftir Ásu Ketilsdóttur. Þetta er önnur ljóðabók höfundar sem áður gaf út ljóðabókina Svo mjúkt er grasið (2012).

Nú er hún enn á ferð með ljóðabókina Áttaskil og ég er glöð að fá hana í hendurnar og fagna vel bundnum ljóðunum. Það eru ekki margir sem fást við þetta gamla ljóðaform í dag, að berja saman góða stöku með ólíkum bragarháttum, eins margbreytilegir og skemmtilegir og þeir eru. Fæ aldrei nóg af og dáist að fagurfræðinni sem þeir gefa okkur. Ása kann þetta svo sannarlega.

Ljóðin í bókinni eru mjög kvenlæg, að mínu mati. Hún yrkir átakanlegt ljóð um ömmu sína í sjö erindum, það hefst svona:

Ég sit við hlóðir, horfi í eld

hugsa svo langt til baka.

Gamalli fjöl í hendi held

hlusta á eldinn braka.

 

[...]

 

Amma mín bjó við ævikjör svöl

æðaber höndin og slitin.

Einna líkust örþunnri fjöl

sem er eins og mold á litinn.

 

Fjölinni gömlu í hendi ég held,

hugsa svo langt til baka.

Minning sem verður ei metin né seld,

mér er hún næturvaka.

Ása fjallar um sorgir og væntingar til lífssins á persónulegan máta. Persónugerir Máríuerluna og við sem lesum, við skiljum og tökum eftir. Á bls. 44 má lesa:

Í suðvestan þeynum hún sveif í hlað

og settist þar dálitla stund.

Með háværum trillum hún tilkynnti það

og tísti sem gladdi lund,

að loks væri hún komin og kát hún var,

kjólinn sinn gráa strauk.

Kollhúfu svarta hún kankvís bar

og kom sér fyrir á hrauk.

 

Farðu samt varlega vinkona góð

vélabrögð heimsins eru mörg.

Kisu fýsir í fuglablóð

og finnst þú álitleg björg.

Eins gæti komið hret og hríð

svo harðni á dalnum um stund.

En gleðjumst meðan golan er blíð

og gott er að eiga þinn fund.

 

Þú flýgur ei oftar um úthafin breið

til ættstöðva þinna hér.

Ólukku kattarklóin beið,

þig kramdi, og því er nú ver

að örlögin grimmu enginn flýr

allt er bókað og skráð.

Erlan mín smáa ei aftur snýr

ævilokum er náð.