EINN MERKILEGASTI HÖFUNDUR 20. ALDAR - Um Jakobínu
„Í fjórðu skáldsögu Jakobínu, Í sama klefa (1981), segir frá rithöfundi, konu sem stritar við að skrifa bók sem á að uppfylla kröfur lesenda sem og bókmenntastofnunarinnar, í og með til að fá launavíxil frá ríkinu og þar með salt í grautinn. Skáldkonan er sögumaður Í sama klefa og ávarpar oft og tíðum söguáheyranda/lesanda og deilir með honum rithöfundarraunum sínum en henni er mjög umhugað um að form bókarinnar standi undir væntingum:
Allt í einu minntist ég þess, að margir spekingar hafa sagt og skrifað að bók sé ósönn og ekki Góð Bók nema hún sé skrifuð í fyrstu persónu. Mér krossbrá. Góða Bókin mín er, – var – í þriðju persónu. Breyting hugsanleg? Vissulega, nema vegna þess að aðalpersóna (fyrsta persóna) átti að deyja í sögulok og ýmislegt að gerast eftir það. Þá þarf einhver að koma með eftirmála. Í Góðri Bók stóð höfundur (ég) álengdar og horfði skyggnum augum á persónur, umhverfi og atburði. (Finnst þér þetta of háfleygt orðalag?) [...] Vitanlega er hægt að skrifa bók í þriðju persónu. Góða Bók. En hvort sem Góð Bók er skrifuð í fyrstu eða þriðju persónu, þá verður hún aldrei Marktækt Hugverk ef höfundurinn er nokkursstaðar nærri, hvort heldur er álengdar eða inni í miðju verki“ (Í sama klefa, 1981).
Ásta Kristín Benediktsdóttir fjallar um höfundarverk Jakobínu Sigurðardóttur í meistararitgerð sinni frá 2010 og sannar að Jakobína Sigurðardóttir hafi átt stóran þátt í þeirri endurnýjun skáldsagnaformsins sem varð á Íslandi á 7. áratugnum og þar með sé hún einn af merkilegustu höfundum Íslendinga á 20. öld. Íslensk bókmenntasaga var þó furðu fámál um höfund þennan.
Mynd af Jakobínu er fengin af facebook síðu um skáldkonuna.
