YFIRMÁTA MILD OG MEINLAUS
Það eru engar fréttir að Guðrún Hannesdóttir er frábært skáld. Í eftirfarandi ljóði úr Fléttum (2007) er engin tæpitunga töluð, ólgandi femínismi og írónían beint í andlitið. Það er þulukeimur af ljóðinu, stuðlar hér og hvar, gamall sársauki vegna hlutskiptis (kvenna) fyrri alda kraumar undir.
ÞAÐ HLÝTUR AÐ VERA...
Ég hlýt að hafa staðið
á eyðilegri heiði
um niðdimma nótt
borað krepptum tánum
niður í votan svörðinn
fundið veiðihárin spíra út úr nefinu
heita blóðtauma
hríslast um tennur og tungu
og augun loga af grimmd
hlýt að hafa keyrt
hnakkann á bak aftur
og sperrt út klóhvassa fingur
í eitt skipti fyrir öll
og rekið upp þvílíkt
skerandi skaðræðisöskur
að stjörnurnar á himninum
dofnuðu um stund
hvernig hefði ég annars
getað fæðst aftur
svona yfirmáta
mild og meinlaus?
