SKÁLD.IS

LJÓÐ ÖNNU FRÁ MOLDNÚPI

Þau hafa ekki verið áberandi ljóðin hennar Önnu Jónsdóttur frá Moldnúpi enda var hún kunn fyrir ferðasögur sínar frekar en kveðskap. 

Í bókinni Ljóð Rangæinga, Sýnisbók rangæskrar ljóðagerðar á 20. öld eru að finna nokkur ljóð eftir hana sem gaman er að lesa. Bókin kom út árið 1968 og útgefandinn var Goðasteinsútgáfan.

En um hvað yrkir skáldið þegar það sest niður með blað og blýant í hönd? Við lesturinn finnum við strax að bragvitundin er sterk hjá henni, hendingarnar hljómfagrar og yrkisefnið er um manninn og náttúruna. Í ljóðinu ,,Hækkandi sól" býður hún okkar að horfa upp og sjá birtuna slá roða sinn á fjöllin, því kuldinn og myrkrið er nú á undanhaldi og ekki ástæða til þess að gefast upp. Vorið er í nánd og náttúran lifnar öll við. 

Ó, lof sé Guði, að lengir daginn enn,

og lífsins roði skín á björtum fjöllum.

Eygló birtir alvaldssköpun senn,

að undramáttur lífsins gefist öllum.

 

Þú maður, lær að elska vorsins vernd

og vinareðli ljóssins til þess góða.

Af föður alda lífsins sól er send

að signa og blessa stráning heimsins þjóða.

 

Kuldi og myrkur fremja vonzkuverk,

þau veikla og kefja andans þrótt að vonum.

Í heimi dyggðar handtök hlý og sterk

til heilla og dáða gefast ljóssins sonum.

 

Að kjósa stigu ljóssins vertu ei veill

og vinna fyrir lífsins dýrðarveldi,

þá kemur þú úr herferð þinni heill,

með himinskyggndan málm að síðsta kveldi.

Vertu ekki smeykur, vinir minn,

þótt vonirnar fögru þig svíki.

Lyft huga þínum í himininn

og horðu um ljóssins ríki.

 

Þar blikar í fjarska sól við sól,

þar sífellt fær lífið næringu,

og hann, sem er allra skjöldur og skjól,

skapar þar hverja hræring.

 

Láttu ekki villast, vinur minn,

þú varst ei til einskis fæddur,

þótt hismi þér finnist heimurinn,

þú hamingju samt er gæddur.

 

Veiztu ei, að bak við ský og skúr

skína geislarnir heitast?

Og fáir þú losnað fjötrum úr,

þér fögnuður stór mun veitast.

 

Það eru til ótal undralönd

í ómælis bláu veldi.

Þar dvalið gæti þín unga önd

ef eigi fjötur þér héldi.

 

Kvíddu því ekki komandi tíð,

en kynntu þér ljóssins veldi,

þú sérð það á öll, að eilífið fríð

þér opnast að liðnu kveldi.

Kuggurinn vakur veltur,

voðin er heldur slök.

Kólgan við stefni stjakar,

strítt er í heljarvök.

 

Langt er til stranda að líta,

lymsk eru myrkravöld.

Enginn veit sína ævi

óðar en rennur kvöld.

 

Boðar við skerin bresta,

bólgin er sjóþung dröfn,

ógna mér þessar öldur.

Ætli ég nái höfn?

 

Aldrei í eigin mætti

orka ég höfn að ná.

Drottinn við stýrið stattu,

stjórnin er örugg þá.

 

Það er óhætt að segja að förukona Anna, hafi  þurft að yfirvinna margan óttann við náttúruöflin á ferðalögum sínum um heiminn og því hafi henni verið það auðvelt að hvetja aðra til dáða.